AH-ERLEBNIS
door B.Huet
Bij Albert Heijn in Amsterdam werken twee jongens met losse handjes. Dat was al bekend: een tijdje geleden hebben ze een man die de winkel wilde beroven hardhandig gepakt. Een Hollands drama, want aan de ene kant valt heel goed te begrijpen dat je iemand die jou wil beroven te grazen neemt, en aan de andere kant is het natuurlijk ook niet de bedoeling dat je zo iemand in elkaar slaat terwijl hij zich al heeft overgegeven. De mannen van AH kregen een corrigerende tik op de vingers van de rechter. Niets bijzonders zou je denken, maar dat zien de media anders. Die vonden het een treffende illustratie van de Hollandse morele spagaat van verbieden en toestaan, de normen-en-waarden-discussie, het verval van onze tijd, en maakten er voorpaginanieuws van. Extra lekker, omdat uiteindelijk prins Bernhard de boete van één van de helden betaalde. Weer een hype achter de rug, toch? Nee, want wat wil het geval: de jongens van AH weten van geen ophouden. Gesteund door het gesundenes volksempfinden hebben ze weer een winkeldief klappen verkocht. Ha! Nieuws! Op radio en tv breed uitgemeten, geen detail overgeslagen. En waar gaat het uiteindelijk om? Twee jongens met chronisch losse handjes. Het enige dat zon verhaal illustreert is dat de media ervan overtuigd zijn dat we allemaal alleen nog maar belangstelling hebben voor de dorpsroddels van Nederland. Nederland sluit kennelijk de luiken en kijkt het liefst naar binnen, waardoor elke scheet onder de dekens een orkaan lijkt. Het enige voordeel is dat de stank binnenblijft, bij de spruitjeslucht.
