SCHULDGEVOEL
door José Keuning
Wie schetst mijn verbazing toen ik op de avond van de elfde november rond etenstijd de voordeur opendeed en werd toegezongen door twee volwassen allochtonen: Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten! Meteen dacht ik: is dit de nu zo vurig gewenste integratie? Maar deze heren willen als beloning voor hun gezang natuurlijk GELD hebben en geen mandarijntje of wat zacht geworden kruidnoten. Ze waren nogal onhandig bezig met hun lampion, en die vloog in brand toen ik zenuwachtig mijn zakken doorwoelde. Wacht, wacht, wacht even! Zou vijf euro voldoende zijn? Toen het vuur was uitgetrapt ontdekte ik twee hummels met plastic zakken die kennelijk door de twee heren werden begeleid. Ik had nog wat aardige dingen willen zeggen, maar mijn altijd zo vriendelijke hond bedierf alles! Luid blaffend begon Fido om mijn vier bezoekers heen te dansen. Het gezelschap trok zich zonder een woord te zeggen gehaast in het duister terug. Die zelfde avond nog kreeg ik bezoek van maar liefst twee politieagenten die namens mijn bezoekers verhaal kwamen halen. Ze wensten mij aanvankelijk niet te geloven, en het kostte mij de halve avond de agenten van mijn onschuld te overtuigen. Toen ik ze tenslotte uitliet voelde ik me opeens wel heel schuldig! Mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld! Een mooi feest bedorven! Weg integratie!
Voeg een reactie toe
