Het is al wel vaker geopperd: er zou een opa-en omadag moeten komen. In de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk zijn nu de eerste concrete initiatieven daartoe ondernomen. Het is de bedoeling om in 2020 voor het eerst zo’n dag te houden, gesponsord door het grootwinkelbedrijf. Het is ook wel verbazend dat dit niet eerder is geïntroduceerd. Het wegvallen van de vaste gezinsstructuren, het toenemend aantal (v)echtscheidingen en de daaruit voortvloeiende ‘samengestelde’ gezinnen maakt dat niet de ouders meer de vertrouwde instituties en steunpilaren voor kinderen zijn, maar de grootouders. Die worden steeds vaker ingeschakeld voor oppassen, opvoeden, ophalen en wegbrengen naar school, gesprekken met de leerkracht, opvang in vakanties en tijdens verre reizen van de ouders. Niet de ouders moeten daarom in de bloemetjes worden gezet, maar de grootouders. En die bloemetjes moeten dan komen van zowel de kleinkinderen als hun vaders en moeders. Voor de kleinkinderen zal het niet veel uitmaken: ze zijn eigenlijk al niet anders gewend dan die grote vertrouwelijkheid met opa en oma en ze zullen die graag bedanken voor hun grote inzet en onvoorwaardelijke liefde. Opa’s en oma’s zijn vaak ook de dupe van echtscheidingen van hun kinderen; die maken dat ze hun kleinkinderen veel minder vaak of helemaal niet meer kunnen zien. Zo’n grootouderdag kan er actief toe bijdragen dat over deze problematiek meer bewustwording komt. Anderzijds zullen hopelijk ook grootouders beter beseffen dat ook zij niet zo gemakkelijk zouden moeten echtbreken met alle nare gevolgen van dien. Opa- en omadag zou kunnen uitgroeien tot een waardevolle familiedag waarop kinderen, hun ouders en hun grootouders samen hun onderlinge verbondenheid vieren tot ieders vreugde.
