REINCARNATIE
door Huub Gevaerts
Altijd heb ik gedacht dat reïncarnatie flauwekul was. Tot ik ontdekte dat zoiets wel degelijk bestaat. Niet in de geest van verwarde mensen, maar echt! Meer dan twintig jaar geleden had ons toen jonge gezin gezelschap van een vrolijke hond, een zwarte schapendoes, zon springerige bol wol. Achter zn verwarde ponyhaar zaten de liefste en guitigste ogen die je je maar kunt voorstellen. Loetje hadden we hem genoemd, een verwijzing naar z n eigenzinnige karakter. Hoe ondeugend soms ook, eigenlijk was hij altijd lief. Ik begrijp heel goed dat dit geen aanbeveling is want eigenaars van bijtgrage honden zeggen dit ook allemaal, tot hun metgezel moet worden afgemaakt. Maar dit terzijde. Loetje was gewoon een schat van een hond, en toen hij op tienjarige leeftijd moest inslapen wegens een ongeneeslijke spierziekte was iedereen in tranen. Met zijn laatste krachten verorberde hij nog een speciaal bereid pannenkoekje en keek ons toen nog even indringend aan. Dit bleek niet het einde van zijn bestaan, want kortgeleden kwam ik hem op een Grieks eiland plotseling weer tegen! We stonden oog in oog en herkenden elkaar. Loetje, jij? Wat dacht je! Hier ben ik!
reactie van W. van der ward:
Fijn te lezen dat iemand anders eenzelfde ervaring heeft. Wij ontmoetten vorig jaar zomer tijdens onze vakantie op Martinique een klein, zwart, langharig katje, dat mijn zes jaar geleden overleden moeder bleek te zijn. We hebben haar natuurlijk meegenomen, en leven nu gezellig met zijn drieën samen op onze flat in Sappemeer. Merkwaardig is wel dat mijn moeder vroeger helemaal niet van vis hield.
gepost op
7-5-2006 om 22:08
