Het is maar hoe je het bekijkt ! Kunst die zo maar om de hoek komt kijken, of letterlijk komt aangewaaid. Daar heb je geen kunstenaar voor nodig, of een museum, of een gids of een suppoost. Ook geen dure catalogus. Het is het oude adagium: het is voldoende om je ogen de kost te geven. De kunst kan de was doen, en je kijkt je ogen uit, zoals je je meteen je ogen uit je kop schaamt omdat je niet eerder zulke eenvoudige schoonheid hebt opgemerkt. Zichzelf scheppende autonome kunst in de open lucht, in moeder natuur. Je staat versteld hoe zo iets mogelijk is, maar het kan! Als je je ogen maar niet in je zak hebt en met een open mind in de wondere wereld rondstapt. Maar wat is er eigenlijk te zien? Een simpele doek die over een struik is gewaaid. Meer niet ! Er is geen mens aan te pas gekomen. Maar het tafereel zet ons wel aan het denken. Hoe kan het eigenlijk dat t er zo geheimzinnig uit ziet. Alsof er verborgen krachten aan het werk zijn geweest. Mogelijk was het niet een plotseling opstekende wind, maar een geschrokken dier des velds dat plotseling verwikkeld was geraakt in het doek en zich met behulp van de struik wist bevrijden. Het kunstwerk is zo een symbool van vrijheid geworden. De vrijheid van het open veld. Een nieuwe kunststroming? Ja, die van de aangewaaide kunst.