Jan Ligthart en Theo Thijssen waren onderwijzers. Ze stonden voor een klas en niet voor een groep. Theo Thijssen stelde vast dat klassen een ziel hebben. Wat hij daarmee bedoelde is te lezen in zijn “de gelukkige klas”. Onderwijzers en onderwijzeressen bestaan helaas niet meer in het basisonderwijs. Sinds de Kweekschool omgedoopt werd in Pedagogische Academie zijn de afgestudeerde kwekelingen zich steeds meer leraar gaan noemen. Statusverhogend natuurlijk, met als gevolg dat leraren in het voortgezet onderwijs zich dikwijls docenten zijn gaan noemen. De zelfbenoemde leraren gebruiken voor zichzelf tegenwoordig ook graag de sekse-neutrale term leerkracht. De benaming “lerares” is sowieso helemaal helemaal uit. Lerares wil vrijwel niemand zijn; dat wordt geassocieerd met een oude tang. Vreemd dat de media, overheid en vakbonden hier helemaal in meegaan. Want wat is er tegen om weer te spreken van onderwijzers en onderwijzeressen in het basisonderwijs. Dat is de juiste term om trots op te zijn en zou weer gemeengoed moeten worden. Het is een kwestie van beroepseer om zich zo te laten noemen. Mensen met deze “geaardheid”zijn er gelukkig nog wel. Laten we die daarom extra betalen. Goed, ze staan niet meer voor klassen maar voor groepen. Maar ook die groepen hebben een ziel, als je het maar wilt zien. Alleen een onderwijzer of onderwijzeres ziet dat.
